Ahsap evin üzerindeki kar eridikçe içeriye sular damlamıs, her taraf
ıslanmıstı.Evin genç kızı Fatma, eline aldığı kapları akan yerlere yerlestirirken isyan ediyordu.— Bıktım artık, bıktım. Beni duyuyor musun anne! Söyle •< su kocana bizi doğru dürüst bir eve tasısın.
Fatma kin ve nefretle isyanına devam ediyordu.— Zaten evimizden iyice utanır oldum. Arkadaslarımı bile davet edemiyorum. Đki odası, bir salonu olan cami lojmanında annesi her zaman Fatma'nın isyanını duyardı. Kızının durumuna çok üzülüyordu.— Kızım, evladım, sükret halimize, bunu bulamayanlar da var. Baban birazdan gelir. Sanıyorum son rekatı kıldırıyor. Sesin nerdeyse camiden duyulacak. Biraz yavas konus.Fatma damdan akan sularla dolmus leğeni lavaboya bosaltırken daha hırslı konusuyordu;— Her zaman aynı sözler. Baban duyar, baban duyar. Duysun... Kim duyarsa duysun. Artık dayanamıyorum. Babam bana sordu da mı beni kazandı? Sen sordun da mı doğurdun? Đçimden baska sesler de yükseliyor ama... Tevbe tevbe... Beni isyana sürüklüyörsünüz. Artık dayanamıyorum dedim bin kez. Bu hayata dayanamıyorum. Beni dünyaya getirirken kimse bana sormadı.— Kızım sen iyice sasırdm.
 |