Bu küçük romanı Efruz Beyefendinin kendisine hediye ediyorum.
Sevgili Efrus!Hayatından su birkaç levhayı yasarken ihtimal biraz mübalâğacı göründüm. Ne yapayım? Bu benim mizacım... Bunun için kızma. Beni affet! Hem emin ol kir maksadım ne seni tahkir,, ne de maskara etmek... Hakikati görüldüğü gibi edebiyat yapmadan yasmak istedim.'Muvaffak oldum mu? Bilmiyorum. Fakat okuyunca samimiyetimin derecesini herkesle beraber sen de anlayacaksın.
Herkes seni -bizzat kendi kadar- tanır, Efrus'-cuğum, bugün hiç kimse sana yabancı değildir; çünkü sen "hepimiz" değilsen bile "hepimizden bir parça"sın...